کاش میتوانستم مثل آدم های دیگر خودم را در ابتذالِ زندگی گُم کنم .
کاش لباس تازه یا یک محیط گرم خانوادگی و یا یک غذای مطبوع میتوانست شادمانی را در لبخند من زنده کند .
کاش رقصیدن دیگران میتوانست مرا فریب بدهد و به صحنه‌هایِ رقص و بی‌خبری و عیاشی بکشاند .
آخ تو نمیدانی من چقدر بدبخت هستم . من در زندگی دنبال فریب تازه‌ای میگردم ولی افسوس که دیگر نمیتوانم خودم را گول بزنم . من خیلی تنها هستم 


 [{از نامه‌هایِ #فروغ_فرخزاد به پرویز شاپور}] 
 

۰ ۰